Κώστας Καββαθάς
Το raison d’ etre της κ. ΝατάσαςΣΦΙΞΑΝ τα πράγματα. Από τις εικόνες του μικρόκοσμού μας, τις αναμνήσεις, που είναι χρήσιμες μόνο σε συγγραφείς και σεναριογράφους, στα γεγονότα που ταξιδεύουν στις οθόνες της τηλεόρασης, μεταφέροντας τα μηνύματα της νέας πραγματικότητας. Μη δίνεις σημασία, λένε. Δεν είναι τίποτα. Στο τέλος θα νικήσουν οι Ειδικές Δυνάμεις των Cayman, Hummer, Mercedes 350 ML και Bachelor Parties. Δεν είναι δυνατόν, οκτώ (;) σταυροφορίες, δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι, Νορμανδίες, Ναγκασάκι, Χιροσίμα, Στάλινγκραντ και Δρέσδες να καταρρεύσουν, επειδή στο Αφγανιστάν έκανε την εμφάνισή του ένα γεροντάκι και μια οργάνωση που λέγεται Αλ Κάιντα. Κάτι τέτοιο θα ακύρωνε τα δισεκατομμύρια που ξοδεύτηκαν για την εξέλιξη των ατομικών οπλοστασίων, των F16 και 18, των F117 και των Sukhoi 38, των αόρατων ακτίνων, των κατασκοπευτικών δορυφόρων, αλλά, πέρα και πάνω απ’ όλα, το raison d’ etre της κ. Νατάσας. Όλα μπορεί να συγχωρεθούν, αλλά όχι και ο Μπιν Λάντεν να χαλάσει τις διακοπές της στη Μύκονο! Πού πάμε, ως λαός και ως έθνος, αν ένας βομβιστής μπορεί να τραβήξει το σχοινί στο Piero’s, πριν η αστυνομία προλάβει να τον πυροβολήσει πέντε φορές (στο κεφάλι, για να τον σκοτώσει εντελώς). Όλα αυτά μας κάνουν να πιστεύουμε ότι τα φαινόμενα είναι προσωρινά και πως η Τάξη και η Ασφάλεια σύντομα θα αποκατασταθούν και «our way of life» θα νικήσει.
Μέγα λάθος, λένε άλλοι. Δες τους νεκρούς στο Ιράκ και το Αφγανιστάν από τις επιθέσεις των «σταυροφόρων». Κοίτα τους αθώους που διαμελίζονται από τις βόμβες που τοποθετούν οι αντάρτες, οι τρομοκράτες, σε χώρες όπου έχουν εισβάλει οι στρατιώτες του (καλού) Θεού. Στην Αγγλία η αστυνομία πυροβολεί όποιον τρέχει ή φοράει «φουσκωμένο» μπουφάν. Στις ΗΠΑ φωτογραφίζουν τα μάτια, σου βγάζουν τα παπούτσια και σε κλείνουν φυλακή μέχρι νεωτέρας. Στην Ελλάδα (ακόμα) η Ζωή μας Γελάει Ευτυχισμένα, αλλιώς πώς θα πουλούσαν 130 (;) Hummer II, 12.000 Mercedes, 450 Porsche;
Να, όμως, που, παρά τις διαβεβαιώσεις φίλων και αρμόδιων κυβερνητικών παραγόντων ότι όλα πάνε καλά και παρά τον οργασμό ανακατασκευής πεζοδρομίων (για να «φάνε» εργολάβοι, σύμβουλοι και μαγαζάτορες), διακρίνω ένα κόμπιασμα στο λόγο των ασώματων κεφαλών. Από τη μια οι επιθέσεις εναντίον αθώων και από την άλλη η προσπάθεια να συνδυάσουν τα «μπάνια του λαού» με τις ασύμμετρες απειλές και την οικονομική πραγματικότητα, που λέει πως όποιος δουλεύει ήλιο με ήλιο τρώει (ζωντανό) εκείνον που προσπαθεί να κάνει... ανάπτυξη με freddo και Da Capo. Η εποχή της πολιτικής παρλαπίπας, των αριστερών της δεξιάς, των εργατοπατέρων με τις «Mερσεντέ» και των σοσιαλιστών με τις Maserati φαίνεται να πλησιάζει στο τέλος της και τα άτομα έχουν πάθει μια ψυχολογία. Πριν από λίγο καιρό και με την ευκαιρία της συζήτησης του «εργατικού» στη Βουλή, έβλεπα τον κ. Πολυζωγόπουλο να κηρύσσει τη Μεγάλη Πορεία, τον Giorgos να μιλάει σαν Κόκκινος Χμερ, τον Kostas να τη βγαίνει από αριστερά και τη Μαρία, ω τη Μαρία, να θυμίζει Αλέκα του ’70, που είναι και το μοναδικό ομιλούν έκθεμα του Μουσείου Τισό.
Όλοι ξέρουν, αλλά κανείς δε λέει, ότι δεν μπορείς, δεκαετίες τώρα, να είσαι αραχτός και light, να παράγεις λυματολάσπη και σκυλοτράγουδα, Survivor και Dream Show, να δανείζεσαι από ξένες τράπεζες, να κλέβεις τα Α΄, Β΄, Γ΄ και Δ΄ ΚΠΣ (για να κάνεις βίλες, πιλοτές και play rooms), να οδηγείς «τζιπ» και «Mερσεντέ» και να πιστεύεις ότι ο κόσμος αποτελείται από μαλάκες που δε βλέπουν ότι ζεις πέρα και πάνω από τις δυνατότητές σου. Αν αυτός είναι «our way of life», μπορεί κάποιος να μου πει τι κάνει στον τρόπο ζωής των άλλων; Θα παραθέσω ένα (οικείο) παράδειγμα: το κόστος εξέλιξης της μπετούγιας της ΒΜW σειρά 7 ή το ηχοσύστημα μιας Carrera μπορεί να φτάσει και να ξεπεράσει τα 4 εκατ. ευρώ. Τι νομίζετε ότι θα κάνουν εκείνοι των οποίων οι οικογένειες αφανίζονται από τον πόλεμο, τα παιδιά πεθαίνουν από πείνα και αρρώστιες και οι χώρες μαραζώνουν, επειδή πρέπει να «σπονσοράρουν» (μπλιάχ!) τις διακοπές της Νατάσας, τη δεξίωση του ζεύγους Καββαθά ή τη χαλάουα της κ. Ζωής;
«Μπαίνετε στα ιερά και τα όσια των εργαζομένων και ακουμπάτε το 8ωρο», αρπάζεται ο κ. Αλαβάνος στη Βουλή, χωρίς, όμως, να λέει πώς η Ελλάδα θα αντιμετωπίσει την επέλαση των προϊόντων από χώρες που διαθέτουν φθηνό εργατικό δυναμικό. Ούτε καν το παράδειγμα των Ιταλών μόδιστρων που κατέκτησαν την Κίνα δεν είναι σε θέση να αναφέρει, γιατί ο ίδιος και οι όμοιοί του, εκτός από την (ξύλινη) γλώσσα που μιλάνε, δε διαθέτουν την αισθητική και τη φαντασία για να προτείνουν τρόπους που θα κάνουν την οικονομία της Ελλάδας παγκόσμια. Ούτε στους «ρεντρούμηδες» και τους χτίστες «studios» στα νησιά δεν είναι ικανοί να επιβληθούν. Εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, τα τελευταία έχουν κατακλυστεί από κατασκευές που αντιπροσωπεύουν την αισθητική Λιβανέζου σαράφη. Κανείς δε λέει πώς θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, θα λειτουργήσουν ναυπηγεία, μονάδες συντήρησης αεροπλάνων της πολιτικής αεροπορίας, αεροδρόμια στα νησιά και στις πόλεις (που τις περισσότερες ώρες της ημέρας είναι... κλειστά, επειδή σε αυτά εργάζονται δημόσιοι υπάλληλοι)!
Δεκάδες τα παραδείγματα, αλλά η τύφλα και η ανικανότητα των «αρμοδίων» να τα αντιμετωπίσουν είναι δεδομένη. Οι μεν κεραυνώνουν τους δε, που δεν εξασφαλίζουν «νέες θέσεις εργασίας». Πώς, ω βλήματα, θα δημιουργηθούν «νέες θέσεις εργασίας» σε μια χώρα που δουλεύει, αλλά δεν εργάζεται; Σε ποια εργοστάσια κατασκευής αεροπλάνων, τρένων, πλοίων, σε ποιες επιχειρήσεις υψηλής τεχνολογίας, παραγωγής λογισμικού, προηγμένων υλικών; Σε ποια ξενοδοχεία υψηλής στάθμης και σε ποια «studios» για τους λεφτάδες του ανεπτυγμένου κόσμου θα εργαστούν οι απολυμένοι της κάθε λογής επιχείρησης; Πώς θα αντιμετωπίσετε το γεγονός ότι η Βουλγαρία έχει 0% «εφορία» για επιχειρήσεις που εγκαθίστανται σε συγκεκριμένες περιοχές και παράγουν συγκεκριμένα προϊόντα; Πώς θα αντιμετωπίσετε το γεγονός ότι οι Έλληνες εργαζόμενοι κάνουν 8ήμερες διακοπές στο... Ντουμπάι με 900 ευρώ «όλα πληρωμένα» και το αεροπορικό εισιτήριο, σε ξενοδοχεία τεσσάρων αστέρων, με εκδρομές στην έρημο, καταδύσεις (για όσους επιθυμούν) και δεν ξέρω τι άλλο; Πώς θα πάει μπροστά ο τουρισμός όταν 50 χρόνια μετά προσφέρουν νοθευμένα ποτά και οι... γιατροί χαρατσώνουν τους τουρίστες στα Κέντρα Υγείας της περιφέρειας; Γιατί δε λέτε την αλήθεια στο «λαό»; Επειδή θα χάσετε τις Mercedes, που πληρώνουν οι μαλάκες που διατηρούν την παλιά επιχειρηματική και προσωπική ηθική;
Κι αυτά συμβαίνουν τη στιγμή που η ανθρωπότητα μπαίνει σε μια -από καιρό αναμενόμενη- περίοδο, στην οποία όλες οι ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι έχει αρχίσει ο... Γ΄ Παγκόσμιος. Υπερβολές; Σκεφτείτε. Από τη μια οι ανάγκες που δημιουργεί αυτό που η κ. Νατάσα αποκαλεί «our way of life». Από την άλλη οι επιπτώσεις του τρόπου που ζούμε στον Tρίτο Κόσμο. Εκεί, εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας. Εδώ, μερικές εκατοντάδες χιλιάδες σε συνθήκες απόλυτης χλίδας, με τα σκυλάδικά μας και τα γκλαμουράδικά μας. Ορισμένοι, όπως ο γράφων, κουβαλάμε κάποιες τύψεις που εκφραζόμαστε μέσα από κείμενα σαν αυτό, τα οποία δημοσιεύονται σε περιοδικά γεμάτα διαφημίσεις καταναλωτικών αγαθών. Τις καταθέτω όχι για να ξεκινήσω μια νέα πορεία στη Σιέρα Μαέστρα (είμαι πολύ διαβρωμένος και κουρασμένος γι’ αυτό), αλλά για να πω ότι, επιτέλους, όλοι πρέπει να κάνουμε μερικά «κλικ» πίσω. Να μην προκαλούμε, να μειώσουμε τη σπατάλη και να δώσουμε περισσότερη προσοχή στην αταξία που έφερε η Νέα Τάξη. Αν κάτι θέλω να πω με τα κείμενά μου και με τη στάση που κράτησα όλη μου τη ζωή είναι ακριβώς αυτό: καλά τα αυτοκίνητα και οι αγώνες, τα αεροπλάνα και τα φουσκωτά, τα ράλλυ και η Formula 1, τα αυτοκινητιστικά περιοδικά και οι K1200S, αλλά μπορεί (λέω, μπορεί) να ήρθε η στιγμή που κάποιοι θα μας αναγκάσουν ή μόνοι μας θα αναγκαστούμε να τα αφήσουμε (λίγο) πίσω.
Ο τρόπος που ζει ο Δυτικός άνθρωπος μπορεί να μην είναι πλέον αποδεκτός, όχι από τις θεούσες του Iσλάμ και τους φανατικούς της Ούμα, αλλά από ένα αόρατο, αλλά πανταχού παρόν, Δίκαιο. Τι λέει; Ότι αρκετά φάγαμε, αρκετά ήπιαμε. Ήρθε η στιγμή της αποπληρωμής ή, όπως θα ’λεγε και ο κυβερνήτης της Καλιφόρνια, πρώην μετανάστης, body builder και Eliminator, «it’s pay back time, baby». Σε ποιους θα γίνει το pay back; Σ’ εκείνους που κλέψαμε ή «κλέψαμε» πολιτισμούς, εστίες και ζωή. Στις χώρες και στους λαούς όπου επιτεθήκαμε, που κατακτήσαμε, ληστέψαμε, μακελέψαμε, αφανίσαμε.
Καλέ, μη θυμώνετε. Όχι εμείς οι Έλληνες. Εκτός από μία, δύο εξαιρέσεις (μαχαίρι στους Δήλιους, Μέγας Αλέξανδρος, Μικρά Ασία), δε «φάγαμε» και πολλά. Οι άλλοι. Οι «σταυροφόροι». Οι ιππότες της Αγίας Έδρας, οι κονκισταδόρες, οι πολιτικά ορθοί γκάνγκστερ που βομβάρδισαν τη Γιουγκοσλαβία (για να τιμωρήσουν τον... Μιλόσεβιτς), εκείνοι που κατακτούν τη μια χώρα μετά την άλλη, επειδή διαθέτει όπλα μαζικής καταστροφής (που δε βρήκαν, αλλά δεν πειράζει που λένε και καμιά μαλακία), στην πραγματικότητα όμως για να αρπάξουν το πετρέλαιο, γιατί πώς θα κινηθεί το Cayenne του Καββαθά και το Hummer της Νατάσας, αν δεν επιβάλουν (με τα όπλα) το δικό μας τρόπο ζωής;
Αρπακτικά, σαν τα μεταλλαγμένα άτομα που κυβερνούν την Ευρώπη, τις ΗΠΑ και τη Ρωσία. Που το πρωί δηλώνουν ότι μιλάνε με το Χριστό και το απόγευμα αφανίζουν λαούς και κοινωνίες που δε θέλουν να αλλάξουν τον τρόπο ζωής της ζωής τους, αφού αυτή είναι η εντολή του Προφήτη. Οι οπαδοί του Ιησού επιτίθενται με έξυπνες βόμβες, αόρατες ακτίνες, F16, F117, F200, 300, cruise και daisy cutters. Οι οπαδοί του Προφήτη (όχι όλοι, και από τους δύο... θεούς), που δε διαθέτουν υπερόπλα, φοράνε μια ζώνη ή φορτώνουν ένα αυτοκίνητο με C4, πάνε στην -όποια- αγορά, μετρό, λεωφορείο ή αεροδρόμιο μιας δυτικής ή και δικής τους πόλης και τραβάνε το σχοινί. Εκατόν τριάντα νεκρούς και διακόσιους τραυματίες αργότερα, οι οπαδοί του Ιησού βγαίνουν στην τηλεόραση και, με ύφος Νο 8 (τεθλιμμένο και «κάπως»), καλούν τους πολίτες να καταδώσουν όποιον «τους φαίνεται ύποπτος» και διατάσσουν την αστυνομία πρώτα να πυροβολεί και μετά να κάνει ερωτήσεις. Από επίθεση σε επίθεση και από εκατοντάδες νεκρούς σε χιλιάδες, η ανθρωπότητα βαδίζει γοργά προς το point zero, που είναι ίδιο και συνάμα διαφορετικό από το ground zero. Πόλεμος πολιτισμών, Aνατολικών και Δυτικών φανατικών, ή πόλεμος για να περνάμε εμείς καλά;
Ανοίξτε το BBC World και θα δείτε πώς πεθαίνουν τα παιδιά των κατώτερων θεών στο Σουδάν, στο Νίγηρα και αλλού. Πάλι σας έκανα την ψυχή περιβόλι, ε; Αντί να γράψω πώς το γιωταχί σας θα βγάλει 322 αντί 95 ίππους, λέω ότι άρχισε ο Γ΄ Παγκόσμιος. Υπερβολές; Περιμένετε. Οι επιθέσεις στη Νέα Υόρκη, στο Λονδίνο, στη Μαδρίτη, στην Αίγυπτο είναι η αρχή. Πού το ξέρω; Δεν το ξέρω. Το ψυχανεμίζομαι, το υποψιάζομαι, το διαβλέπω, το μυρίζομαι.
Κάνω κι ένα συλλογισμό που βγαίνει έπειτα από τα 40 χρόνια παρατήρησης των διεθνών γεγονότων, τον οποίο θεωρώ ότι πρέπει να μοιραστώ μαζί σας και ν’ ακούσω τις απόψεις σας.
Λέω...
Αν αυτοί που ξεκίνησαν το χορό με την «9/11» δεν καταφέρουν κάποια, όχι πολύ μακρινή στιγμή, μια άλλη, χίλιες φορές μεγαλύτερη και πιο επώδυνη επίθεση, τότε πρέπει αυτοί να είναι ή ηλίθιοι ή πράκτορες.
Οι περισσότεροι από αυτούς με τους οποίους το έχω συζητήσει λένε ότι είναι ηλίθιοι, αφού, με την ενέργειά τους, προκάλεσαν το Θηρίο και άνοιξαν το δρόμο στους «σταυροφόρους» να εξαπολύσουν προληπτικούς πολέμους στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, ίσως στο Ιράν, μπορεί και στη Συρία. Η πράξη των ηλιθίων, λένε οι ίδιοι, οδήγησε στην κατοχή δύο (μέχρι στιγμής) χωρών και στη δολοφονία δεκάδων χιλιάδων αθώων. ¶ποψή μου είναι ότι οι δράστες δεν είναι ηλίθιοι. Τότε τι είναι; Πράκτορες που πήραν εντολή από κάποιο διευθυντήριο να πλήξουν τις δικές τους χώρες, ώστε να επιταχύνουν την εγκαθίδρυση του Τεχνολογικού Μεσαίωνα; Καθαρή θεωρία συνομωσίας, την οποία και απορρίπτω. Πάει πολύ, ακόμα και για τους πιστοποιημένους με ISO βλάκες της Δύσης, να καταστρώσουν και να φέρουν σε πέρας ένα τέτοιο σατανικό σχέδιο! Αν θέλουν να ελέγξουν αποτελεσματικά τα υποκείμενά τους, μπορούν με τα φαστφουντάδικα, τα εορτοδάνεια, τις ταινίες του Σπίλμπεργκ και τις γραβάτες του Mπλερ.
Αν δεν είναι ηλίθιοι, τότε τι είναι; Φανατικοί μουσουλμάνοι, λέει η (ευρωπαϊκή) σοσιαλδημοκρατία και η καπιταλο-σοσιαλο-φιλελευθερο-αχταρμία. Φανατικοί μουσουλμάνοι, όπως φανατικοί χριστιανοί, βουδιστές, βραχμάνοι, δωδεκαθεϊστές, ταοϊστές και τελειωμό δεν έχει. Η εξήγηση είναι βολική, αφού επιτρέπει στο κάθε όργανο (της τάξης) να πυροβολεί όποιον θεωρεί ύποπτο, αφήστε που είναι η πιο γλυκιά καραμέλα στο στόμα των αρμανιασμένων στελεχών του συνασπισμού της Ελιάς, της Βύνης, της Σόγιας και της Προόδου. Τι ήταν η 20χρονη Παλαιστίνια μητέρα με τα δύο παιδιά και ο 18χρονος Iρακινός που ανατινάχτηκαν σε δρόμο του Τελ Αβίβ ή της Βαγδάτης, σκορπώντας το θάνατο σε αθώους; Τρομοκράτες. Φανατικοί μουσουλμάνοι, λένε στα δελτία και γράφουν στα πρωτοσέλιδα. Χορτάτοι με την «εξήγηση», μπαίνουμε στις Mercedes και πάμε για ξεφάντωμα. Κούνια που μας κούναγε! Μπορεί να κάνω κάποιο τρομερό λάθος, αλλά έχω την εντύπωση ότι δεν είναι τίποτα και κανένα από αυτά, αλλά ότι έφτασε η στιγμή που εδώ και 30 χρόνια λέω ότι θα έρθει: η Ώρα της Πληρωμής.
Ποιος πληρώνει ποιον; Μα, εγώ κι εσείς, οι ¶γγλοι και οι Αμερικανοί, οι Ιταλοί, οι Γερμανοί, οι Γάλλοι και οι Ισπανοί, όλοι όσοι, με τον τρόπο μας, λάβαμε μέρος στην καταλήστευση του Tρίτου Κόσμου. Εδώ και λίγα χρόνια, αρχίσαμε να ξεπληρώνουμε το 1 εκατ. ευρώ που κόστισε η σχεδίαση και η εξέλιξη της μπετούγιας της νέας Mercedes, τα δερμάτινα καθίσματα του νέου Ford Galaxy, τα 100 εκατ. δολάρια της εξέλιξης του Chevrolet Chiftain, του Chanel No 15, των Ferrari και των Porsche, των Armani και των Ralph Lauren, των 4Τ και του Road & Track, του Grand Prix του Mονακό, του Rodeo Drive, της Πατριάρχου Ιωακείμ και του Paradise Beach, της ανεξέλεγκτης χρήσης των κλιματιστικών, της καταστροφής του πλανήτη, της κατασπατάλησης των ενεργειακών πηγών. Εδώ και λίγα χρόνια, κάθε πρωί, πάμε στην Τράπεζα Παγκόσμιου Δικαίου και πληρώνουμε τις δόσεις των πράξεων που οδήγησαν στις ανισότητες, στην πείνα και στον αφανισμό ολόκληρων πληθυσμών. Μπορεί να ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε όσα αρπάξαμε, καταβροχθίσαμε, ξεράσαμε απ’ τη μύτη και τ’ αυτιά. Αυτοί που ανατινάζουν και ανατινάζονται δεν είναι φανατικοί μουσουλμάνοι, Bουσμάνοι, ινδουιστές, χριστιανοί ή -για να χρησιμοποιήσω τον πολιτικά ορθό χαρακτηρισμό των Πινόκιο της δημοσιογραφίας- insurgents, αλλά άνθρωποι που έχασαν τα πάντα (γονείς, αδέλφια, παιδιά, σπίτια, συνοικίες, πόλεις, ακόμα και χώρες) και δεν έχουν τίποτα άλλο να χάσουν. Έχω την εντύπωση (και διορθώστε με, ω θαμώνες του Da Capo, του Piero’s, των σκυλάδικων και των εκπομπών που επιμελούνται υπάλληλοι των ξένων μυστικών και φανερών υπηρεσιών, που όμως δε διαβάζετε 4Τ, άρα πώς θα με... διορθώσετε;) πως τα όσα συμβαίνουν δεν είναι pay back.
Αρκετά, όμως. Με κείμενα σαν αυτό χάνουμε αναγνώστες που δε θέλουν να διαβάζουν για «πολιτικά». Τι να κάνω, που δεν μπορώ να κρατηθώ; Εκεί που προσποιούμαι ότι ο χρόνος έμεινε στάσιμος και πηγαίνω με 250, βλέπω ένα νέο που θυμίζει σκελετό με δέρμα και, παφ, οι 167 ίπποι της K1200S σκάνε, αντί στον τροχό, στη μούρη μου.
Υπάρχει, γιατρέ μου, περίπτωση να γίνω καλά; Μπορεί, πριν συναντήσω το δημιουργό και κατασκευαστή του hardware, να ζήσω λίγο σαν άνθρωπος; Να γελάσω, να ξεφαντώσω, να διασκεδάσω; Να βγω με το ζεύγος του κ. Ρούφα και της κ. Φύσα; Θα χαρώ «our way of life» ή θα με «φάνε οι τύψεις» και τότε κανένα Prozac και Lexotanil δε θα βοηθήσει;
Η κατάσταση είναι σοβαρή, γιατρέ. Το έχουν καταλάβει πολλοί αναγνώστες, γι’ αυτό και δε διαβάζουν τους 4Τ. Αλήθεια λέω. Τους είδα, όταν κάναμε εκείνη την «ποιοτική», όπως τη λένε, έρευνα. Ο ένας ήθελε «γκάζια», ο άλλος δεν ήθελε «πολλά γράμματα», ο τρίτος δεν καταλάβαινε τη γλώσσα, με αποτέλεσμα να πέσω σε βαθιά κατάθλιψη και να μην ξέρω από πού έρχομαι και πού πηγαίνω, παρ’ ότι λαβαίνω και καλά e-mails. Ένα από αυτά, μάλιστα, έλεγε ότι τα κείμενά μου προκαλούν «προβληματισμό» και πως καλά θα κάνω να «συνεχίσω να βουτάω το πληκτρολόγιο στην καρδιά μου». Έστω κι αν δεν πιστεύω πως ένας μυς μπορεί να έχει συναισθήματα, το e-mail δείχνει ότι ακόμα και οι πλέον πωρωμένοι διαθέτουν ένα χώρο που είναι «off limits» για τα Fiat, Seat, Opel, Audi κτλ.
Τι θέλει να πει ο ποιητής; Αυτό που λέει εδώ και 40 χρόνια. Ότι δεν μπορεί να θαυμάζεις γυαλιστερές... λαμαρίνες! Να τις σχεδιάζεις, κατασκευάζεις, οδηγείς σε αγώνες ναι, αλλά όχι να ποθείς ένα τετράτροχο, εκτός αν πρόκειται για καθαρόαιμο, «πολεμική» μηχανή, σαν αυτές που πάνω τους τηγανίσαμε αυγά στα Μέγαρα (δείτε το Blow Out). Τότε όλα συγχωρούνται και δεν υπάρχουν τύψεις.
Είπα Blow Out και σκέφτηκα ότι οφείλω κάποια απάντηση σ’ εκείνους τους (λίγους) αναγνώστες που διαφώνησαν με τη γλώσσα, το «στιλ» και το περιεχόμενο του πειράματος. «Δε μας έχετε συνηθίσει σε τέτοια πράγματα», έγραψε ένας. «Απαράδεκτο», είπε άλλος. «Καταπληκτικό», είπε τρίτος. Τίποτα απ’ όλα. Το Β.Ο. είναι μια προσπάθεια να βρούμε τη Δύναμη, όπου κι αν βρίσκεται. Στο Μπουρνάζι, στη Λάρισα, στη Θεσσαλονίκη, στο Ηράκλειο, στην Καλλιθέα, παντού. Να μιλήσουμε για τους ήρωες και τις ηρωίδες της διπλανής πόρτας, που έχουν κλείσει την πόρτα στα πρότυπα που προωθούν τα σκουπίδια που μετατρέπουν τους mega losers των reality shows σε πρότυπα για ένα κοινό που διαθέτει IQ μπαμπουίνου, συνδιαλέγεται με λεξιλόγιο σκύλου και, το χειρότερο, δεν καταλαβαίνει τι κάνει. Θα θυμάστε ότι βάλαμε μια, δυο αγγελίες ζητώντας γυναίκες που διαθέτουν κάποια ιδιαίτερα για μας χαρακτηριστικά. Ζητήσαμε κοπελιές που «περιγράφονται» με τους στίχους της παλιάς ροκιάς. Ήθελα γυναίκες που να είναι «a child, a mother, a bitch, a lover». Λάβαμε πολλά e-mails και είδαμε όλες, μα απολύτως όλες, τις γυναίκες που μας έκαναν την τιμή. Συμπέρασμα; Λίγες κατάλαβαν τι θέλαμε. Οι περισσότερες νόμιζαν ότι ζητούσαμε... γραμματέα. Αυτές που κατάλαβαν, όμως, ήταν «δικές μας» γυναίκες. Δυνατές, ελεύθερες (αν και παντρεμένες με παιδιά), με χιούμορ και αισθητική, με όρεξη για πολλή και σκληρή δουλειά. Μια, δυο, μάλιστα, μας εντυπωσίασαν με το ανατρεπτικό, σε στιλ Monty Python χιούμορ τους. Σε λίγο καιρό θα δείτε τη δουλειά τους στο Β.Ο. - και όχι μόνο.
Κατά τ’ άλλα...
Τα άλλα δεν είχαν σχέση με τα προηγούμενα! Η αρρώστια μου για ό,τι πετάει με έκανε να πάρω ένα αεροπλάνο από την Αερολέσχη Δεκέλειας (αυτήν που μαζί με την Ανεμολέσχη και την Αερολέσχη Αθηνών θέλουν να τις εκδιώξουν από το αεροδρόμιο Τατοΐου κάτι τύποι που τα παίρνουν χοντρά από εργολάβους, αλλά και για άλλα συμφέροντα, τα οποία έχουν σχέση με τις κρατικές προμήθειες) και με το φίλο και εκπαιδευτή ¶ρη να πάω μια μεγάλη βόλτα στα νησιά του Αιγαίου (Αστυπάλαια, Νάξο, Κάρπαθο, Κάσο κτλ.). Xόρτασα ζέστη, ριπές 40 μιλίων, προσγειώσεις και απογειώσεις και, φυσικά, μαθήματα ναυτιλίας, στα οποία δεν είμαι καθόλου καλός. Αν, κάποια στιγμή, καταφέρω να γίνω «πλούσιος», θα πάρω ένα μικρό υδροπλάνο, γιατί, πιστέψτε με, δεν υπάρχει καλύτερος και ασφαλέστερος τρόπος να κινείσαι στο Αιγαίο το καλοκαίρι, εκτός κι αν είσαι «σκαφάτος», πράγμα που -εγώ τουλάχιστον- δε θα επέτρεπα ποτέ στον εαυτό μου να κάνει, εκτός κι αν το σκάφος είναι ιστιοφόρο αγωνιστικών προδιαγραφών και ταξιδεύει με 7άρια και 8άρια. Εκτός από τα εμφανή πλεονεκτήματα, η κατοχή υδροπλάνου ή αγωνιστικού ιστιοφόρου έχει κι ένα ακόμα -κρυφό, αλλά ιδιαίτερα... σοβαρό- πλεονέκτημα: ελάχιστες συμβίες και ακόμα λιγότερες «γκόμενες» μπαίνουν μέσα, πράγμα που σημαίνει ότι, αν βρεις μερικούς τρελούς, την «κάνεις» μόνος και δεν έχεις κανένα να λέει «αχ, πώς γέρνει έτσι, σταμάτα, θα πνιγούμε, Παναγία βοήθα, ¶γιε Νικόλα, πού είσαι;» και λοιπά σπαστικά. Όταν είσαι με Iνδιάνο/Iνδιάνους, μπορεί να μείνεις από μπαταρία σε κάποιο αεροδρόμιο, να βάλεις εμπρός γυρίζοντας την προπέλα με το χέρι και να συνεχίσεις το ταξίδι, χωρίς να σου τη «σπάσει» κανείς. Ο μεγάλος... κίνδυνος είναι να βρεθούν bitches που τους αρέσει ο κίνδυνος και η περιπέτεια, οπότε τα πράγματα σκουραίνουν, αφού μερικές από αυτές είναι καλύτερες πιλότοι ή ιστιοπλόοι από σένα και πρέπει να τις ακούς, αλλιώς κάηκες. Κανένα πρόβλημα. Ξέρω δύο (και ακούω μία στις συχνότητες) που πετάνε όχι μία αλλά χίλιες φορές καλύτερα από μένα. Η μια, μάλιστα, είναι συγκυβερνήτης στα Ericsson, τα ελικόπτερα-μαμούθ που είδατε να σβήνουν τις φωτιές στη Ραφήνα και αλλού. Η Βιβή Μπαρλοδήμου είναι παντρεμένη με έναν από τους ξένους χειριστές και περνά το χρόνο της ανάμεσα στην Ελλάδα (όπου σβήνει φωτιές) και τη Μαλαισία (όπου μεταφέρει ξυλεία). Μέχρι στιγμής, μόνο οι 4ΤΡΟΧΟΙ και το STATUS παρουσίασαν τη Βιβή, αφού οι τύποι στα κανάλια τρομάζουν μόνο που ακούν ελικόπτερο. Πού να δεχτούν ότι το πετάει μια γυναίκα;
Αυτοκίνητα; Ελάχιστα. Ούτε θυμάμαι τι οδήγησα και αν οδήγησα. Γιατί; Λίγο με τη ζέστη, λίγο μ’ εκείνο το πρόβλημα που σας έλεγα στο προηγούμενο τεύχος, πολύ με το στήσιμο του περιοδικού μας Grand Prix, που, κανονικά, πρέπει να κυκλοφόρησε στην Τουρκία στις 18 του μήνα, δεν κατάφερα (πάλι) να κάνω διακοπές. Τι είναι αυτό με το Grand Prix; Απλό. Αντί να πάρουμε ξένους τίτλους και να τους βγάλουμε στην Ελλάδα, βγάζουμε τους δικούς μας στο εξωτερικό! Επειδή πιστεύουμε ότι τα δικά μας περιοδικά, αλλά και ο ελληνικός περιοδικός Τύπος γενικότερα, είναι εκατό φορές καλύτερα από τα «ξένα», σκοπεύουμε να βγάλουμε κι άλλα στη «φίλη και γείτονα», κάνοντας -σαν τον Δικαιόπολι στους «Αχαρνής»- τη δική μας, ξεχωριστή «ειρήνη» με τον «εχθρό»! Το πώς θα προχωρήσουμε και ποια άλλα περιοδικά θα βγάλουμε θα εξαρτηθεί από τις συνθήκες της τουρκικής αγοράς.
Όμως, επειδή είναι Σεπτέμβριος, σας λεω ότι οι Τεχνικές Εκδόσεις δε θα σταματήσουν εδώ. Ελπίζω πως κάθε μήνα θα έχω κάτι νέο να σας πω και είμαι βέβαιος ότι θα χαμογελάσετε και θα πείτε «μπράβο, παιδιά!».
Αυτό μου/μας φτάνει, γιατί η ξενολατρία μάς την έχει δώσει στο δόξα πατρί. Ραντεβού τον Οκτώβριο, με περισσότερες (εσωτερικές και αποκλειστικές) ειδήσεις!_ Κ. Κ.\